Καθόταν σακάτης και λυπημένος στο κέντρο του μικρού του σημείου. Ο γήινος αρκτικός κύκλος συρρικνωνόταν σιγά, σιγά. Έβλεπε να χάνει όλο και περισσότερο βάρος. Δεν κρύωνε τόσο, όσο παλιά. Δεν αισθανόταν καθόλου τα άκρα του. Μα πως θα μπορούσε, αφού άκρα δεν είχε πια. Από ψηλά φαινόταν σαν δακρυσμένο σκουλαρίκι σε σχήμα μισοφέγγαρου. Οι κρυσταλλικές του ενώσεις πέθαιναν κάτω από την ζεστή ανάσα του φαινομένου του θερμοκηπίου. Ανθρώπινη και άλλου είδους ζωή δεν υπήρχε πια. Πουθενά.
Μέσα στα σπλάχνα του φυλούσε καλά κρυμμένο το τελευταίο μόριο του πάγου. Το φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού, πριν οι κλιματικές αλλαγές να εξολοθρεύσουν και αυτό.
Σκεφτικός και βυθισμένος μέσα στην λύπη του ξέθαψε από το χιόνι ένα χαρτί. Από μακριά φαινόταν σα να ήταν οι σημειώσεις κάποιου. Το κοίταξε και θυμήθηκε μέσα από το βαθύ του μπλε, το νόημα της ύπαρξης του. Ήταν λέει Ο Γήινος Αρκτικός Κύκλος, ένας από τους πέντε παράλληλους κύκλους γεωγραφικού πλάτους που σηματοδοτούν τους χάρτες της Γης . Αυτός που χωρίζει την Αρκτική ζώνη από την Βόρεια Ήπια Ζώνη της κύριας Εύκρατης ζώνης.
Αλήθεια, ήταν ακόμα κύκλος; Περισσότερο έμοιάζε με φέτα από μεγάλο πεπόνι, έτσι σακάτης και λειψός που έμεινε μόνο να θυμάται. Κι όμως υπήρξε κάποτε. Έστω και σαν μια νοητή γραμμή που διέγραφε τα όρια του βορειότερου γεωγραφικού πλάτους της Γης.
Από κει και πάνω,ακόμα και τώρα ο ήλιος ποτέ δεν ανατέλλει κατά τη διάρκεια του χειμώνα, λόγω του ότι βρίσκεται απέναντι από το Νότιο Ημισφαίριο της Γης. Ενώ αντίστοιχα, ποτέ δεν δύει το καλοκαίρι, αφού βρίσκεται απέναντι από το Βόρειο Ημισφαίριο. Κι έτσι όπως γυρίζει η Γη γύρω από τον άξονά της, έχει πάντα τον ήλιο από πάνω της, οποιαδήποτε στιγμή του 24ωρου.
Ήταν τόσο μόνος και μισοπεθαμένος που δύσκολα μπορούσε να έρθει στα συγκαλά του πια. Κάθε φορά που ξεκόλλαγε κι ένα του κομμάτι, μια μικρή έκρηξη ανατάραζε τα υδάτινα σπλάχνα του. Ήταν βλέπετε και η εικόνα αυτής της γυναίκας που δεν μπορούσε να ξεχάσει.
Γιατί κάποτε, απέναντι του είχε μια όμορφη γυναίκα που την λέγανε Αρκτική. Το μεγαλύτερο μέρος της Αρκτικής ήταν θάλασσα, καλυμμένη από πάγους που περιβάλλονταν από παγωμένο έδαφος χωρίς δέντρα. Ήταν γεμάτη ζωή, από τους οργανισμούς που ζούσαν στον πάγο και στη θάλασσα, ως τους ανθρώπους που ζούσαν στις αρκτικές της περιοχές. Η Αρκτική ήταν και είναι, (ότι έχει απομείνει πια), πολύ ευαίσθητη στις αλλαγές του κλίματος, γι’ αυτό και θεωρείτο από τους επιστήμονες ένα σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης. Το όνομά της προέρχεται από την αρχαία λέξη άρκτος (αρκούδα) και της δόθηκε κατ’ αναλογία προς τους αστερισμούς της Μεγάλης και της Μικρής Άρκτου, οι οποίοι βρίσκονται κοντά στον πολικό αστέρα. Τα θυμόταν ακόμα αυτά καθώς άκουγε μέσα του να λιώνει η ψυχή του.
Τα γαλαζωπά μάτια του Αρκτικού κύκλου δάκρυσαν και ίσα που πρόλαβαν να το κάνουν γιατί αμέσως το δάκρυ πάγωσε και έγινε ένα κρυσταλλικό στερεό, διαφανές σε γαλαζωπή απόχρωση.
Κοίταξε τα λευκά χέρια της Αρκτικής. Πόδια δεν είχε ούτε αυτή. Μόνο χέρια κι ένα φαγωμένο κεφάλι σε σχήμα οβάλ. Από μακριά έμοιαζε με κουκούτσι. Η όμορφη γυναίκα, ή καλύτερα ότι είχε απομείνει από αυτήν, γύρισε σφαδάζοντας μπρούμυτα. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου καθόταν σαν κοκκινωπό τσιμπούρι στην πλάτη της και λάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Σύμφωνα με προειδοποιήσεις επιστημόνων οι νέοι χάρτες αποκάλυψαν ότι η τήξη του θαλάσσιου πάγου είχε αυξηθεί φθάνοντας σε επίπεδα ρεκόρ. Οι ειδικοί φοβόντουσαν ότι η καταστροφή του κύκλου θα είχε επίδραση πάνω στον καιρό της Γης. Και έτσι κι έγινε.
Πόναγε η ράχη του Αρκτικού κύκλου και κάθε τόσο αναστέναζε. Έχανε μικρά κομμάτια καθαρού πάγου. Έχανε την ψυχή του σιγά και σταθερά. Και όταν κάτι χάνει την ψυχή του κερδίζει σε πόνο.
Και κάπως έτσι η εξαφάνιση του θαλάσσιου πάγου, οδήγησε σε μεγαλύτερη απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας. Και κάπως έτσι η ανοιξιάτικη τήξη στην Αρκτική άρχισε φέτος πολύ νωρίτερα απ’ ό,τι άλλες χρονιές. 5 μήνες νωρίτερα από την αναμενόμενη. Ο χειμερινός σχηματισμός των πάγων επηρεάσθηκε και αυτός από το φαινόμενο. Ο χειμώνας δεν επέστρεφε ποτέ εκεί που κάποτε γεννήθηκε. Ο γλυκός του χειμώνας.
Πόναγε ο αρκτικός κύκλος. Έβηχε συνεχώς . Δεν μπορούσε άλλο την μυρωδιά του μεθανίου που απελευθέρωνε. Ένιωθε τύψεις για αυτό. Τόσο καιρό κράταγε μέσα του όλο αυτό το μεθάνιο. Και κοίτα τώρα, έπειτα από τόσα χρόνια αυτό κατάφερε και διέφυγε. Η γη ήταν στα τελευταία της. Και ο αρκτικός κύκλος, που μόνο κύκλος δεν ήταν πια, ανέπνεε όλο και πιο δύσκολο. Όλο και πιο αργά. Όλο και λιγότερο. Και μέσα σε όλη αυτή την επιθανάτια ιλαρότητα δεν μπορούσε να πάρει το βλέμμα του από εκείνο το απαίσιο τσιμπούρι που μελάνωνε την πλάτη της Όμορφης γυναίκας απέναντι του. Έκλεισε για λίγο τα μάτια. Σκέφτηκε το τελευταίο μόριο πάγου στα σπλάχνα του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ένιωσε ξανά τον πάγο να καίει μαζί με τα πέλματα των πλασμάτων πάνω του. Για πρώτη φορά μετά από χρόνια σαν να ξανακοίταγε τον μεγάλο καθαρό ουρανό. Σα να ξανάκουγε τα κρύσταλλα στον ήχο του αέρα και τον κρότο του χιονιού καθώς αυτό έπεφτε στον πάγο.
Το τέλος ήταν κοντά. Το ήξερε. Και ο πάγος το ήξερε, από ένστικτο και μόνο. Κι όλοι το ήξεραν. Και όλοι το ξέρουμε.
Άνοιξα τα μάτια μου απότομα. Ήμουνα λέει σε μια μεγάλη λευκή στεριά. Παγωμένη. Πανέμορφη. Περπατούσα για ώρες μέχρι που συνάντησα το γεροδεμένο σώμα του Αρκτικού κύκλου. Στρογγυλό και πιο άσπιλο από ποτέ. Γύρισε το μυτερό του κεφάλι και με κοίταξε με εκείνο το οινοπνευματί βλέμμα. Και τότε είδα μέσα του την έκρηξη του κόσμου. Το σώμα μου γέμισε εγκαύματα από τον πάγο, αλλά δεν φαινόταν να με νοιάζει. Λιπόθυμη και ξέπνοη βρέθηκα στο στέρνο της παγωμένης ανταρκτικής. Λευκή και τόσο όμορφη σαν δύναμη φωτός. Χαμογέλασα. Γύρισα σιωπηλά το βλέμμα μου και κατάλαβα. Κατάλαβα πως η ομορφιά βρισκόταν ακόμα εκεί. Ατσαλάκωτη στα πέλματα μιας λευκής αρκούδας ξαπλωμένης με βρεγμένο τρίχωμα και γεύση λευκής Toblerone.
Ακόμα δεν θυμάμαι να σας πω πότε ήταν να γίνουν ή αν έγιναν όλα αυτά. Εύχομαι όμως να θυμηθούμε να τα αποφύγουμε πριν γίνουν αβάσταχτα.
Υ.Γ: "Θα ΄ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να καθαρίσει τη γης. Θα ΄ρθει μια μέρα, σίγουρα, η φωτιά να εξαφανίσει τη γης. Αυτή είναι η Δευτέρα Παρουσία".
Ασκητική - Νίκου Καζαντζάκη.
