DEsTiNaTiON

Σάββατο 30 Ιουνίου + Κυριακή 1η Ιουλίου Party + Exhibition Cantina Social Λεωκορίου 6-8, Ψυρρή (εντός στοάς) Ώρα έναρξης 22:00 Είσοδος ελεύθερη

Η ομάδα dogmaRT παρουσιάζει το δεύτερο multi-artistic pARTy της 25 νέοι καλλιτέχνες καλούνται να εκθέσουν γύρω από ένα κοινό θέμα DESTINATION
Μετά από τη πρώτη επιτυχημένη εκδήλωση του Μαρτίου, η ομάδα dogmaRT σας προ(σ)καλεί στις 30 Ιουνίου και την 1η Ιουλίου, να βρείτε το δικό σας προσωπικό προορισμό, στην στοά του Cantina Social (Λεωκορίου 6-8, Ψυρρή), μέσα από τα έργα 25 νέων καλλιτεχνών. Επηρεασμένοι από το feeling του καλοκαιριού και την ανάγκη για απόδραση, οι συμμετέχοντες μας οδηγούν σε ένα διήμερο ταξίδι, πολλαπλών προορισμών στο κέντρο της ιστορικής Αθήνας. Graffiti, installations, collage, φωτογραφία, ποίηση, illustration, μουσική, video art, αποτελούν το μεταφορικό μέσο για το όραμα κάθε καλλιτέχνη, αλλά, και κάθε θεατή. Μία ζωντανή στοά, της Αθήνας του ’50 αλλά και της καθημερινότητας της περιοχής του Ψυρρή μεταμορφώνεται σε ένα καλλιτεχνικό στέγαστρο 25 ατόμων προς αναζήτηση προορισμού. Μία έντονη βραδιά στις 30 Ιουνίου… Ένα χαλαρό κυριακάτικο απόγευμα την 1η Ιουλίου… Η ομάδα dogmaRT είναι μία οργάνωση που επιδιώκει να προωθήσει νέους καλλιτέχνες μέσα από θεματικές εκδηλώσεις. Ενώνοντας διαφορετικά είδη τέχνης, σκοπός της είναι να μεταμορφώσει κάθε φορά την παθητική μορφή τέχνης σε ενεργητική. Οι καλλιτέχνες είναι ελεύθεροι να εκφράσουν τη δική τους οπτική γύρω από ένα κοινό θέμα, σύμφωνα με το συναίσθημα, την αντίληψη ή τα προσωπικά τους βιώματα.

ARTISTS



Graffiti: Ser

Installation: Jenny T, Ios-V, Haas

Collage: CandyBlue

Photography: Nikos Koravos, Jotzu, Michael Gandy

Poetry: Andreas Rozos

Illustration: Tsoupziggy, Maphia, Sugahtank, Benc’

Clothing: Pavlos Iliadis

Music: Transmittin’ Emotions, Jimmy Jib

Painting: Moka, Kleopatra, Pam Morrison

Video Art: Trait d’Union, Lelenia, Vicky-S, CompressiveHumans, Cyborg Dermies, Nikos Hamperis


Ένα pARTy για ένα ταξίδι συναισθημάτων με οδηγούς τους ακόμα…άγνωστους καλλιτέχνες. Μια εμπειρία, για μια φορά, και το dogmaRT θα χαθεί… για να εμφανιστεί ξανά.

Contact : dogmart.organisation@gmail.com Info: www.myspace.com/dogmart

21 ιΟυΝίΟυ

Στα γενέθλια του Θερινού ηλιοστασίου εγώ έβαλα δύο πλυντήρια γεμάτα –γεμάτα. Ξεπλύθηκαν όλες οι αναμνήσεις της χτεσινής μου ζωής,όλα τα ίχνη τους. Λένε ότι σήμερα είναι η καλύτερη μέρα για να ξεκινήσεις κάτι και αυτό γιατί όλες οι δυνάμεις της φύσεως είναι ενωμένες και διώχνουν τα κακά. Αν διαλέξεις κάτι σήμερα θα σου προσφέρει καρπούς αργότερα. Διαλέγω να ζήσω μαζί σου σήμερα. Μην φοβάσαι για το μετά. Άκουσα πως μια αμερικάνικη εταιρία στο Τέξας αναλαμβάνει έναντι 13.000$ να σκορπάει τις στάχτες εκείνων που το επιθυμούν στην σελήνη. Βρήκα λοιπόν που θα πάω όταν τελειώσω από δω. Νυχτώνει αργά και οι μπλε ώρες διαλύονται σαν γαλάζιο μελάνι σε ποτήρι με νερό. Κοίτα εκεί, η σελήνη σα να χαμογέλασε ξαφνικά, έτσι δεν σου φάνηκε και σένα;
Ξαπλωμένη στον καναπέ μιας βεράντας ριγμένης στον τέταρτο όροφο ενός αλλόκοτου σπιτιού κοιτάω τα εφηβικά αστέρια του Ιούνη. Ανήκω στα πλάσματα της νύχτας. Γεννημένη σε ένα μέρος απόκοσμο, που δεν το έχει δει ποτέ κανείς. Φιλοξενείο ψυχών. Η φωνή σου ερχόμενη από κάποιο μακρινό μαγνητικό πεδίο μου χαϊδεύει τα μαλλιά. Είσαι μια μυρωδιά που δεν γνώρισα ποτέ, άλλα τι παράξενο, την έχω ήδη μέσα μου,όπως έχω τον ήλιο και τους πλανήτες μας. Μια τόσο όμορφη νύχτα και εντελώς καλοκαιρινή,με το πλοίο στο κεφάλι μου πάω στις αμμουδιές διαφόρων ερωτημάτων. «Γιατί οι άνεμοι, ας πούμε, εξασθενούν πάντα τη νύχτα; Γιατί οι μεγαλύτερες επιτυχίες πρέπει να αφήνουν εποχή;Γιατί ποτέ κάνεις δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το ποιος πραγματικά είσαι;Γιατί ζούμε τις ζωές των άλλων σαν να ήταν δικιές μας; Γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις ότι σε έχω συγχωρέσει για ότι μου έκανες»; Κάνεις δεν πονάει όταν η αδρεναλίνη μέσα του χτυπάει κόκκινα. Κανείς. Το φεγγάρι κρεμιέται σαν αγχόνη από πάνω μου όσο εγώ αφήνω την αύρα μου στο φαρδύ μπαλκόνι. Δεν ξέρω αν μπορώ να την φέρω πίσω, αλλά το εύχομαι. Κοιτάω τα άκρα μου. Τα τεντώνω όσο πάει. Άλλαξαν σχήμα λίγο.
Νοιώθω ότι μεγαλώνω. Εσύ; Φλερτάρω τα 35 βλεφαρίζοντας. Σαλιώνω τα φρύδια μου να ισιώσουν οι γραμμές τους όπως έκανα παιδί και προσπαθώ ακόμα να ενθουσιάζομαι στην ιδέα του κάθε τι που μοιάζει καινούργιο. Εσύ; Η θάλασσα ξαπλωμένη ανάσκελα στο βάθος με ταξιδεύει. Φέρνω ένα ποτήρι νερό με πολλά παγάκια στο στόμα μου. Τα ακούω που χτυπάνε τα τοιχώματα του ποτηριού και ονειρεύομαι αποσπάσματα μιας ζωής που ακόμα δεν γνώρισα. Πίνω λαίμαργα μέχρι την μέση. Ποτέ δεν ξεδιψάω ολοκληρωτικά όταν πίνω λαίμαργα. Όταν ζω λαίμαργα όμως μόνο τότε ζω ολοκληρωτικά. Ζω ολοκληρωτικά όταν ξερνάω τους παγετώνες που πυκνώνουν μέσα μου. Κάθε καλοκαίρι δίπλα της.
Στο θερινό εργαστήρι της σκέψης μου κάποιος φτιάχνει βοτσαλωτά. Θα έρθεις επιτέλους ή θα πρέπει πάλι να σε επαναφέρω μηρυκάζοντας σε; Πόσο κουρασμένη νοιώθω κατά βάθος. Πόσο άνυδρη; Πόσο μείον;
Στηρίζω την πλάτη μου στην σκουριασμένη άγκυρα του Καλοκαιριού και φοράω εκείνο το βλέμμα των χαμένων πλοίων. Παρακολουθώ τις μέρες να ασπρίζουν. Μεγαλώνει το φως μαζί με το πένθος όσων μας άφησαν πίσω. Πρέπει πρώτα εσύ να συγχωρέσεις τον ίδιο σου τον εαυτό για να σε συγχωρέσουν και οι άλλοι. Είμαι μέσα στο 21 του Ιούνη και ετοιμάζομαι για την πρώτη έκθεση των κολλάζ μου,(κλικ) που θα γίνει το Σάββατο στις 30 του μήνα στην Λεοκορίου 6-8 στου ψυρρή. Να κάτι που ξεκινάει και με πάει ποιος ξέρει που. Δεν ξέρω τι θα γίνει μέχρι το επόμενο 21.Δεν είμαι σίγουρη για τίποτα. Μόνο για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Δεν βρίσκομαι πια στο χτες και σε εκείνη την εσωτερική μοναξιά που αφήνει το όνειρο σαν καταρρέει.

PlAcEbO iS a DrUg

Ο Λυκαβηττός γιγαντώνει την ανηφόρα του. Στάση μετρό- πανεπιστήμιο. Περπάτημα,χάζεμα σε βιτρίνες,κοφτές αναπνοές,καυσαέριο στο πρόσωπο σαν after shave μετά το ξύρισμα. Στάση για νερό και τσίχλες στο περίπτερο του Αγ. Διονυσίου και από πάνω η Μονμάρτρη της Αθήνας, μας προκαλεί να σκαρφαλώσουμε πάνω της. Τώρα που βίδωσα τα χέρια και τα πόδια μου μπορεί και να το κάνω. Κουβαλάω μια άσχετη χαρά. Νοιώθω σα να είμαι καλά. Σαν να μην είχα μπει ποτέ σε εκείνη την σπηλιά της ψυχής μου. Με τόσο σκοτάδι που έζησα και τόση νύχτα ,νοιώθω και πάλι το σώμα μου. Λίγο μουδιασμένο,αλλά εκεί. Μαζί μου. Το φαινόμενο "placebo" είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ένας ασθενής προκαλεί την (αυτό)ίασή του καθώς πιστεύει ότι του έχει χορηγηθεί μία φαρμακευτική ουσία για την ασθένειά του, ενώ στην πραγματικότητα του έχει δοθεί μία «πλαστή» ουσία. Η ονομασία του χαπιού είναι από το λατινικό αρέσω ή δίνω ευχαρίστηση (placere). Είναι δηλαδή το χάπι που δίνει ευχαρίστηση, και τίποτα παραπάνω ουσιώδες. Αυτό που παίζει ρόλο είναι να έχεις ένα αποτέλεσμα που θα σου ανεβάσει την ψυχολογία. Την τσακισμένη και βρεγμένη, από την αγωνία, ψυχολογία, που ψάχνει κατάρτι να δεθεί. Ανηφορίσαμε λοιπόν και πάλι μαζί με τόσο κόσμο σαν μια μεγάλη παρέα ασθενών και οδοιπόρων στους placebo. σαν να πηγαίναμε σε τάμα, να πάρουμε εκείνο το εικονικό φάρμακο Μπαίνουμε στην τελική ευθεία του λόφου. Η ζέστη είναι ανελέητη και δεν λέει να δροσίσει. Παρέες με γνωστά χαρακτηριστικά,πρόσωπα που όλο κάτι μου θυμίζουν,νέο αίμα,παλιές καραβάνες. Είδα και σένα μικρή ξανθιά μοντέζ,κάτω από εκεί που βαράει ο προβολέας. Για κούνα τα χέρια σου να κουνήσω και γω τα δικά μου να ανταμώσουμε στην κόψη των δαχτύλων μας. Ο κόσμος συσσωρεύεται σαν αργή λάβα στον βυθό του Λυκαβηττού. Δεν ψάχνω κανέναν. Οι δικοί μου όλοι είναι χαμένοι πια μέσα στα μάτια των παιδιών τους. Μόνο εμείς και συ ίσως που τώρα βγαίνεις από την τρύπα του μυαλού μου, διαθέτουμε φτερά χωρίς μωρομάντηλα και γιγάντιους σάκους γεμάτους κληρονομιά να τα βαραίνει. Placebo is a drug. Φώτα-video art clip-παιδιά πουλιά στα βράχια σαν κουρούνες. Βrian Molko ο γιατρός που μας χορήγησε την σωστή δόση, άλλοτε σπαρακτικός και ευάλωτος και άλλοτε υπεράνω ατελειών. Πάντοτε όμως δημιουργικά παντοδύναμος και τελετουργικά τελειομανής. Ένας καταπληκτικός νέος, σαν τελεία πάνω σε μια σπαραξικάρδια πρόταση, πυκνώνει ήχους και γονιμοποιεί την όρεξη μου με αλλόκοτους στίχους,βαμβακερές εικόνες και ερωτικά σύμβολα που καταλήγουν στα ακροδάχτυλα μου σαν κρυφές μουσικές. Ένα μωβ φως ντύνει την σκηνή και πως να το ξεχάσω σαν εικόνα μιας και τότε ξεκίνησα να βγάζω με τα νύχια μου,από το διαλυμένο δέρμα μου τα φρικιαστικά εκζέματα που μου άφησαν οι ιδανικοί αυτοί έρωτες-ουτοπίες ήτανε θαρρώ... Γεμίζω και πάλι ενέργεια,κοπιάρω κινήσεις και μελετάω νέες γεωγραφίες προσώπων. Καταχωρώ στο αρχείο βλεμμάτων μου όλους τους ασθενείς που παρελαύνουν μπροστά μου. Με σάρκα ή χωρίς. Γίνομαι μια κινούμενη σκιά που γλιστράει όλο ανάμεσα στις δικές σας. Ανεβαίνω στην σκηνή και στέκομαι πίσω από τον γιατρό Brian.Είναι πάνω από τους ενισχυτές και τραβάει τα έντερα και την χολή των χορδών της κόκκινης κιθάρας του. Ο κόσμος από εδώ μοιάζει με οροπέδιο γεμάτο βράχια. Ψάχνω νερό. Κανείς δεν με βλέπει αλλά εγώ ψάχνω. Πίσω από την πλάτη του Brian μια ντεγκραντέ μελαγχολία όλο και φουσκώνει. Ακουμπάω το αυτί μου πάνω της. Έχω ακόμα το χάπι στο στόμα μου και ακούω προσεχτικά. «And that's the end and that's the start of it. That's the whole and that's the part of it. That's the high and that's the heart of it. That's the long and that's the short of it. That's the best and that's the test in it. That's the doubt, the doubt, the trust in it. That's the sight and that's the sound of it. That's the gift and that's the trick in it. You're the truth not I». Χωρίς νερό λοιπόν. Το κατάπια και χωρίς νερό. I am the truth not you.

ΑφΟπΛίΣτΕ ΤοΥσ ΑγΓέΛοΥσ

Κατέβηκε πάλι ο άγγελος μου χτες και έψαχνε να βρει που έχω την ζάχαρη.Του έχω θυμώσει τόσο που έχω να του μιλήσω τρία χρόνια. Από τότε που δεν θέλησε να με σώσει. Προχτές ένιωσα πάλι την παρουσία του, σα να σφίγγει τα μέσα μου ένα χέρι. Ήξερα πως θα έρθει. Έβλεπα έξω από το τζάμι τα κίτρινα ταξί πάνω στην γέφυρα και ήξερα ότι κάποια από αυτά θα τον έφερναν κοντά μου. Η νύχτα έμοιαζε πάλι με παχύρρευστη άβυσσο που με κατασκοπεύει. Στο βάθος κίτρινα και κόκκινα φώτα από μια πόλη που δεν ξέρω πια. Ήμουνα σίγουρη πως θα έρθει να με βρει. Ένα από τα χίλια κομμάτια μου τον είδε από μακριά να έρχεται και έσπευσε να με ειδοποιήσει. Έτρεξα στο τζάμι μαζί με μια πελώρια αγωνία που ίδρωνε τις παλάμες μου. Και νομίζω ότι τον είδα φορτωμένο αγάπη να βουλιάζει την πλάτη του στο πίσω κάθισμα του ταξί. Ήξερα ότι θα έρθει να με βρει και να με απαλλάξει από την αρρώστια του έρωτα. Μια τρελή είμαι με πιασμένα τα μαλλιά μου στην κορυφή του κεφαλιού. Μια τρελή που φοράει στο λαιμό της μια λευκή κορδέλα περιτυλίγματος σε σχήμα φιόγκου που περίσσεψε από κουτί γλυκών ενός συνάδελφου. Είμαι τρελή σου λέω. Διαλυμένη χωρίς καμιά αξιοπιστία. Δεν θέλω να σωθώ απόψε. Ούτε αύριο. Ούτε ποτέ. Θέλω μόνο να κολλήσω το κορμί μου στην μεγάλη τζαμαρία και να αφήσω το χνώτο μου να θολώσει τη νύχτα έξω, μήπως και δω καθαρότερα τα σημεία της μέσα μου. Καλέ μου άγγελε δε θέλω να σε έχω δίπλα μου. Με γδέρνουν τα νύχια σου και δεν έχεις μυρίσει ούτε μια σταγόνα από το αίμα μου. Έρχεσαι και φεύγεις με μια αβάσταχτη επιθυμία αγάπης. Δεν το αντέχω αυτό. Τίποτα δεν αντέχω πια. Ούτε την ελαφρότητα μιας καλής στιγμής. Έχω κλείσει τα παραθυρόφυλλα και βρίσκομαι ξαπλωμένη στο ταβάνι περιμένοντας τη νύχτα της μεγάλης βαρύτητας. Μα αντ’ αυτού πάλι η νύχτα πέφτει στο κεφάλι μου. Άγχος θανάτου. Γιατί θάνατος; Θα θελα να ξέρω πολλά,αλλά δεν ξέρω τίποτα. Και αναρωτιέμαι αν θα μάθω. Πάω στον καθρέφτη κάθε τόσο και σκέφτομαι μήπως καταφέρω και δω τις σκέψεις μου μαζί με το χλωμό μου πρόσωπο. Να το πάλι αυτό το αίσθημα της ευφορίας. Ξέρω ότι είσαι εδώ. Αλλά δεν θέλω να έρχεσαι έτσι, χωρίς να με ρωτάς. Δεν είμαι ευτυχισμένη έτσι κι αλλιώς. Άρχισα να σβήνω όλα τα περιγράμματα που με προσδιορίζαν. Αναθεωρώ τα πάντα ακόμα και την ίδια την τάξη των πραγμάτων. Οπότε σταμάτα να προσπαθείς να μου φορέσεις εκείνες τις βίδες στα χέρια και στα πόδια. Σταμάτα να φέρνεις την ξυλόκολλα και τις χαρτοταινίες σου, μήπως και στερεώσεις την ψυχή μου ξανά. Σου έχω πει πόσο άσχημα μυρίζει η ξυλόκολλα; Δεν το αντέχω. Τίποτα δεν αντέχω πια. Μόνο την ανάσα μου, που θυμίζει κύμα που σκάει σε αμμουδερή παραλία τη νύχτα. Ίσως και τα σημάδια στα πόδια μου από τα πεσίματα που έκανα μικρή από το ποδήλατο. Εκείνο το μαύρο,δυστυχισμένο ποδήλατο. Πόσο ατελέσφορο είναι να μαραζώνεις για κάποιον ή για κάτι; Πόσο ανόητο να κουβαλάς ένα κρυφό τραύμα και έναν αρχαίο πόνο που δεν θυμάσαι από πότε ξεκίνησε; Βουτάω το κεφάλι μου στον ανεκπλήρωτο πόθο και το βγάζω μόνο όταν κόβεται η ανάσα μου. Παλιά το έκανα αυτό με πλαστικές σακούλες. Μέχρι να τελειώσει το οξυγόνο.
Πριν τρία χρόνια λοιπόν να σου θυμίσω,πήρα ένα ζευγάρι μάτια από εκείνον τον άντρα που κλαίει όλο. Έναν χαλασμένο θυρεοειδή από την γυναίκα που χαζεύει τα τρένα στο σταθμό και τα έκανα δικά μου. Σε σημαδεύω με αυτό το πλαστικό νεροπίστολο σήμερα και είμαι έτοιμη να σε σκοτώσω. Είμαι έτοιμη όσο ποτέ. Φύγε από πίσω μου .Σου είπα δεν θέλω να σωθώ πια. Πάρε τα βαρετά φτερά σου και το- δίχως τέλος και αρχή -βλέμμα σου και σπάσε.Και σταμάτα να με ρωτάς κάθε τόσο, «Δεν είναι η ζωή κάτω από τον ήλιο ένα όνειρο;»
Πού θες να ξέρω, αφού βρίσκομαι εγκλωβισμένη σε μια νύχτα γεμάτη δυνατές και σκοτεινές ρουφήχτρες ,σαν σαπισμένες φλέβες.

Η αυτοδικία δεν οδηγεί πουθενά. Το ξέρω. Μπορείς να απέλθεις. Δίνε του.

No TeNgO aLmA (r.I.p)

Τρία αστέρια από μένα για σένα. Χωρίς σήμα αποδοχής. Χωρίς ανταπόκριση.
Να μπορούσα να έκανα την ανατροπή, αλλά no tengo alma.
Τα παραμύθια πονάνε Αμαλία για αυτό κλαίω πάντα στον ύπνο μου.
Τώρα που έσμιξες με την οικουμένη φρόντισε να μιλάς ψιθυριστά.
Ίσως κάποια μέρα ματώσει το κατεστημένο με αυτή την γροθιά που του έδωσες.

Κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου πέφτει ένα αστέρι,κάθε φορά που αλλάζω πλευρό ξυπνάει μια ανατολή. Θέλω να κάνω την ανατροπή μέσα μου, αλλά no tengo alma.Πως μπορεί κάποιος χωρίς ψυχή να πληγώσει κάποιον άλλο;Πως μπορεί αυτός ο άλλος να φοβάται ότι μια νύχτα θα τον πληγώσω τόσο πολύ, που θα τον κάνω να θέλει να χωθεί στον πιο βαθύ κρατήρα και να γεμίσουν τα πνευμόνια του με καυτούς καπνούς και η ψυχή του με κιτρινοκόκκινη λάβα;
No tengo alma.

Πλημμυρίζουν τα υπόγεια με χοντρές φυσαλίδες γεμάτες φωσφορούχα κατεψυγμένα όνειρα και ακρωτηριασμένες ελπίδες. Πες μου το όνομα της καταιγίδας που σε έφερε στα μέρη μου,δεν θα το μαρτυρήσω. Μόλις έκοψα την γλώσσα μου. Έβγαλα τους άχαρους βολβούς των ματιών μου και κρέμασα πτώματα νεκρών λέξεων στα φθισικά πνευμόνια μου μπας και αηδιάσω τον θάνατο.No tengo alma,ότι κι αν λες.

Αν με χαϊδέψεις στην πλάτη με το δάχτυλο που σου άγγιξε η άνοιξη μπορεί να βγάλω φτερά. Να γίνω πεταλούδα.
-Καλύτερα όχι. Οι πεταλούδες πετάνε μακριά.
-Και;
-Δεν θέλω να φύγεις.
-Τότε θα βρέχω τα φτερά μου κάθε πρωί για να βαρύνουν και να μην μπορώ να πετάξω μακριά
-Θα σε πονάνε όμως.
-Θα μου τα στεγνώνεις κάθε νύχτα με την ανάσα σου. Δεν νοιώθω πόνο ποτέ. Τον έχω αποσυνδέσει μαζί με την ψυχή μου.No tengo alma.

Πάμε ένα ταξίδι με το αεροπλάνο. Λίγο πριν χαθώ και με ψάξεις θα ήθελα να μου δείξεις όλες τις πόλεις,τα βουνά,τα νησιά και τις λίμνες. Και αφού τα έβλεπα όλα αυτά και τα έκανα ταινία με αλαμπουρνέζικους υπότιτλους, θα ήθελα να με πας σε εκείνο το χρωματιστό λιβάδι. Να ψάχναμε σπάνιες πεταλούδες με φωσφορούχα φτερά που το βράδυ μοιάζουν με μικρές φωτιές. Και όταν πετάνε πολλές μαζί η νύχτα γίνεται μέρα. Έπειτα να κρεμάγαμε στην τρύπα της εκλιπούσας μου ψυχής εκείνη την λευκή αιώρα για να κοιμηθούμε. Να μου μάζευες φρούτα και να με έλουζες με βότανα για να μοσχομυρίζω. Κι έπειτα εγώ θα τα έκαιγα όλα,μόνο και μόνο για να ανάψω με την θράκα τους ένα τσιγάρο.No tengo alma.

Ψάξε με. Γυρίζω πίσω. Θα μπω τελικά στην μικρή μου ρωγμή. Από εκεί που με είδες να βγαίνω. Την πρώτη φορά .Βιάστηκα να τρέξω στον κόσμο που όλο μεγαλώνει και ξέχασα να πάρω την ψυχή μου. Να την ρίξω επάνω μου στην ψύχρα του δειλινού σου. Ψάξε με. Κι αν αξίζει τον κόπο μείνε μαζί μου. Αλλά πρώτα ψάξε με. Εγώ γυρίζω πίσω. Μου λείπει πολύ η ψυχή και με κουράζει να μην την έχω. Και όλα αυτά τα έχω σφηνώσει μαζί με τα παλιά χτυπήματα που έκανα στα γόνατα μικρή. Μαζί με τις λέξεις που πιπίλισα καταπίνοντας ταυτόχρονα ασπιρίνες με γεύση φράουλας.
Ψάξε με. Είναι πράγματα που δεν τα λέμε. Αλλά αν τα πούμε μια φορά, αρκεί για πάντα.